Miejsca, które odwiedzamy regularnie często pozostają przez nas niezauważone. Brzmi nieco sprzecznie, ale z mojego punktu widzenia jest w tym dużo prawdy.

Nie byłam w tym roku na Ukrainie po raz pierwszy, a mianowicie nie byłam po raz pierwszy w jednym konkretnym miejscu - w przedmieściach Kijowa, w miasteczku, w którym jeszcze mam kilku krewnych. Odwiedzam te miejsca z rodziną raz na rok i mimo pytań typu: "Czy się nie bacie jechać na Ukrainę?" które często padają podczas rozmowy ze znajomymi przed czy po podróży, przyjeżdżając tam za każdym razem upewniam się, że jak to zwykle się dzieje w mniejszych miastach..... nic tam się nie dzieje [tautologia w tym zdaniu była zastosowana umyślnie].

W związku z tym, że jestem osobą, która uwielbia zmiany i rozwój we wszystkich tego słowa znaczeniach, odwiedzanie tej samej miejscowości może się stać trochę męczące. Niemniej jednak, ten przejaw "stałości" uczy nas pokory, a nawet przynosi spokój [inne przykłady takich miejsc: praca, dom, ulubione kawiarnie itd.]. Życie w wielkim mieście w rytmie bardzo szybkich zmian i ruchu 24 godziny na dobę może każdego wybić z równowagi. Dlatego właśnie niewiele ludzi chce mieszkać w megapolis: albo nie jesteś w stanie podtrzymywać rytmu albo do niego się dostosujesz. Jednak przyzwyczajając się do szalonego harmonogramu dnia i całego tego ruchu wydaje mi się wręcz konieczne wdrożenie do własnego życia pewnej formy rutyny i permanencji. Skojarzyło mi się to ze stylem życia mnichów, przecież każdy ich dzień wygląda niemal tak samo jak poprzedni, to samo jest z ich sposobem ubierania się. Interesujący punkt widzenia o roli odzieży w naszym życiu wyraził Osho w swojej książce "Medytacja - sztuka ekstazy":

"Dlaczego rzeczywiście zmieniamy strój każdego dnia? Wbrew pozorom to jest dość głęboka sprawa, nie chodzi tylko o wygląd. Dlaczego zanudzają się nam ten sam styl, kolor oraz typ ubioru? Umysł ciągle chce czegoś nowego, coś innego. Wszyscy się pytamy jak go zatrzymać by nie spieszył się w przyszłość, a mimo to nadal karmimy go nowymi rzeczami".

Moim zdaniem, jest to bardzo mądra uwaga. Osobiście mój umysł zawsze miał tendencję do nadmiernego myślenia. Ostatecznie te zbędne myśli, trwogi i spekulacje jedynie zaciskały mnie w niepewności i strachu. Potem, jak już przeprowadziłam się do Warszawy - a w tym mieście na pierwszy rzut oka może się wydać, że niedosypianie, brak czasu na życie osobiste i zdrowe odżywianie się jest normą - w koniec końców, po kilku miesiącach zdałam sobie sprawę, że tak w ogóle nie powinno być.

O tym jak zdobyć kontrolę [przynajmniej odrobinę większą] oraz spokój mieszkając w wielkim mieście (czyli wprost o tym jak nie oszaleć we współczesnym świecie) wyjaśnię szczegółowo w kolejnym wpisu na bloga.

- - bez nadmiernego nurkowania w różne wątki i kwestie - -

W trakcie dwóch tygodni zwiedzania przedmieść Kijowa używałam aparatu by uchwycić sytuacje, krajobrazy, rzeczy - w ogóle wszystko, co uznawałam za interesujące i o czym myślałam.



Była to np. rzeka osuszona z powodu ludzkiej działalności przemysłowej...



..czy pęknięta farba najwyraźniej naniesiona kilka dekad temu



Czasami robiłam notatki na temat niektórych miejsc. Nawet jeśli były to tylko dwa słowa kluczowe.

________________________